Zer gertatzen da baldintza egokiak eskaintzen baditugu? Zer gertatzen da asistenteak eta gainerako pertsonek ez badute egiten ari garena epaitzen? Zer gertatzen da garrantzitsuena ez bada emaitza, prozesua baizik? Zer gertatzen da aurreiritziak eta aurrez ikasita daukagun guztia ahazten badugu, eta soilik jolasten bagara?

 Arno Stern-ek umezurztegiko haur judutarrekin izandako esperientzian eta “Le Closlieu” tailerreko lehen urteetan egiaztatu ahal izan zuenez, denek egiten zituzten marra berdinak. Horrenbestez, antzekotasun horren zergatia galdetu zion bere buruari, hau da, planteatu zuen ea guztiak kultura beretik zetozelako gertatzen zen, edo ea guztiz ezberdinak izan diren bizi-baldintzak eta kulturak bizi dituzten beste haur batzuek lerro eta irudi berberak egingo zituzten.

Kezka horren ondorioz, hamarkada batez bidaian aritu zen populazio isolatuetan, eskolaratze-eredurik gabeko eta marrazketatik edo pinturatik guztiz aldendutako tokietan.

Etiopia, Nigeria, Mexiko Berria, Guatemala, Kanada, Afganistan edo Guinea Berriko komunitateak bisitatu zituen. Horietan, umeetako askok ez zuten beren bizitzan arkatz edo paperik ikusi, eta, hala ere, guztiengan nabaritu zuen egiten zituzten marrazkietako irudiek bere tailer paristarreko haurrek egiten zituen horien antzeko osaerak zituztela: oinarrizko irudiak, objektu-irudiak eta funtsezko irudiak, kode unibertsal bat eratzen zutenak eta memoria organikotik zetozenak, bertan biltzen baitira jaio aurreko, jaiotzako eta bizitzako lehen urteetako gure bizipenak. Formulazioa deitu zion kode horri.

 Adierazi ezin den horren bat-bateko adierazpena da formulazioa, inoiz adierazi ez den zerbait helarazten duen lerrotik abiatuta egiten den adierazpen moldakorra, behatzaile posible batek ulertu behar izatetik salbuetsita dagoen lerroa, asmoetatik kanpo eta emozio eta sentimenduetatik at sortzen dena, gizakiaren memoria organikotik.

Arno Stern-en hitzetan: Sistema egituratua eta unibertsala da formulazioa, pertsona orok, bere jatorria edozein izanda ere, lerro berberak egiten baititu. Izan ere, formulazioaren jatorria ez dira irudipenak edo esperientziak, baizik eta memoria organikoa; horixe  da, hain zuzen ere, enbrioi-faseko esperientzien adierazpidea. Fenomeno hau bitxia da, bi arrazoi direla eta: adierazpide desberdinen errepikapena eta aldiberekotasuna (Stern, 1977).

Taldea heterogeneoa izan behar da, eta adin eta baldintza desberdinetako pertsonek osatu behar dute. Aniztasun horri esker, pertsona bakoitza desberdin sentituko da, eta, hala, alderaketak, epaiak eta lehiakortasuna saihestuko dira egiten ari garen lanean.

Aniztasun horrek, era berean, esango dutenaren beldur izatea deuseztatuko du, eta pertsona bakoitzaren beharrizan pertsonalekin konektatzeko aukera emango du, inprobisatzeko eta jolas egiteko bideak ireki ahala.

Tailerraren helburua jolasa da; horixe islatzen dugu lerroen bidez. Espazioak eta taldeak ematen dizkigun baldintzetan, gure beharrizanak adierazi eta asetzen ditugu, epairik eta alderaketarik gabe…

Jolasa banaka egiten dugun ariketa bat da, pertsona bakoitzaren erritmoa errespetatzen duena; ikerketa-prozesu bat da, inprobisatzeko, adierazteko eta gure buruarekin konektatzeko aukera ematen diguna, ikaskuntza sakonaren bidez.

Asistenteak taldea zaintzea eta asistentzia eskaintzea du helburu, eta taldearen barruan, hura osatzen duen pertsona bakoitzari eskaini behar dio arreta hori, jolasaren prozesua ahalbidetuko duten baldintzak bermatze aldera.

Sortzen diren beharrizanak artatzen ditu, horiei aurrea hartu gabe, hots, konkistak edo ikaskuntzak lapurtu gabe; behar dugun gauza orotan laguntzen du, epairik eta baloraziorik eman gabe.